رابطه گاهی بوی جوراب نشسته می‌دهد.

اما تو جورابت را چون کثیف شده‌ است دور نمی‌اندازی، بلکه آن را می‌شویی.

داشتم فکر می‌کردم به اینکه هر موقعیتی در زندگی، هرقدر هم سخت و پیچیده، مثل این است که خلبان یک هواپیمای جنگنده باشی و در محاصره‌ی هوایی دشمن گیر افتاده باشی، به فرض که دشمن روی تو به عنوان یک هدف قفل کرده باشد و الان است که منهدمت کند، هنوز هم برای تو راه فراری وجود دارد؛ تو در نهایت می‌توانی صندلی‌ات را جدا کنی و از هواپیما بیرون بپری و با چتر نجات یک جایی فرود بیایی.

اما تنها مسیری که در آن نه صندلی پرتاب‌شونده وجود دارد و نه چتر نجات، بچه‌دار شدن است. این مسیر، مسیری است که باید با ذهنی آرام و قلبی مطمئن بچسبی به صندلی‌ات و منتظر بمانی تا موشکِ دشمن صاف بخورد به هواپیمای نحیف‌ات و شک نکن که ردیاب دشمن خطا نمی‌کند.

اگر تصمیم داری بچه‌دار شوی به جای یاد گرفتن مهارت‌ فرود اضطراری با چتر نجات که ممکن است در سایر مواقع به دردت بخورد، بر روی مهارت‌های «مردن با عزت» تمرکز کن.

دراز كشيده‌ام روی تختی كه با زمين بيشتر از پانزده سانتی‌متر فاصله ندارد. گچ‌های تبله كرده‌ی سقف هر آن ممكن است بريزند پايين كه در اينصورت مستقيم روی سرم می‌ريزند.

لامپ كم مصرف، پيچ و تاب خورده است و با سيمی كه به طرز مسخره‌ای كوتاه است از سقف آویزان است.

روی كاغذ ديواریِ كهنه و رنگ و رو رفته‌ که احتمالن بيست سالی می‌شود آنجا وصل است، لكه‌های چسب به چشم می‌خورد كه خبر از وصل شدن و دوباره كنده شدن چيزهايی را به ديوار می‌دهد.

محل تيرچه‌ها در سقف كاملن پيداست و بين اين اتاق و اتاق كناری به طرز عجيبی يک پنجره وجود دارد كه اگر اين پنجره نبود اتاق كناری در تاريكی محض فرو می‌رفت.

اين اتاق خسته است، به زحمت سرِ پا ايستاده، ديوارهايش اگر زبان داشتند چه داستانها كه تعريف نمی‌كردند، خوب است كه زبان ندارند.

من هم خسته‌‌ام، اما من زبان دارم. نه تنها در دهانم بلکه در مغزم زبان بسیار درازتری دارم که حتی یک لحظه هم بیکار نمی‌ماند. مغزم عادت عجیبی به پرحرفی دارد؛ یک بار همه‌ی حرف‌هایش را می‌زند و بعد هزار بار همان‌ها را نشخوار می‌کند و به خوردم می‌دهد. حیا و آبرو هم که هیچ ندارد.

اگر مغزم موجودیتی خارج از من بود، مثلن یک آدمی که در کنارم نشسته بود و بعد همین حرف‌های همیشگی‌اش را می‌زد، قطعن وحشت‌زده می‌شدم و پا به فرار می‌گذاشتم. اما حالا که در درونم است ساعت‌ها به چرندیاتش گوش می‌‌کنم و نشخوارهایش را با میل و رغبت قورت می‌دهم.

مغزم زن حامله‌ایست که ویارش حرف‌های تکراری و بی‌سر‌وته است.

من اما سال‌هاست که خسته‌ام از این همهمه‌ی پوچ‌. راهش را هم یاد گرفته‌ام. زن حامله هورمون‌هایش به هم ریخته است، نمی‌شود او را قانع کرد که از ویارش بگذرد. راهش این است که به او فرصت وراجی کردن بدهی. نیازش هم یک کاغذ و قلم است. به او می‌گویم «عزیزم نه تنها به حرف‌هایت گوش می‌دهم بلکه آن‌ها را ثبت هم می‌کنم که فراموش نکنم.»

خوشبختانه آنقدرها باهوش نیست و گول می‌خورد. پیش می‌آید که پانزده صفحه پرحرفی می‌کند اما بالاخره ساکت می‌شود.

هشت سال است که هر روز کارم همین است تا ببینم بالاخره کی فارغ می‌شود. ۹ ماه که هیچ، ۹ سال هم که هیچ، فکر می‌کنم بعد از ۹۰ سال بالاخره بچه‌اش به دنیا بیاید. فقط امیدوارم افسردگی بعد از زایمان نگیرد.

شاید بگویید این چه حرفی است که مرگ بدترین روش برای مردن است، مگر غیر از مرگ، روشهای دیگری هم برای مردن وجود دارد؟

باید بگویم که بله، معلوم است که وجود دارد. مردن که یک چیز دم‌دستی و سطحی نیست که تنها مسیر رسیدن به آن جاده‌ی مرگ باشد.

شما الان باید قانع شده باشید و بگویید «پس چه روشهای دیگری برای مردن وجود دارد؟»

من هم خواهم گفت که:

• مثلن می‌توانی صبح که بیدار می‌شوی خودت را تکه تکه بخوری تا شب. این خودخوری قطعن یکی از همان روزها منجر به مردنت می‌شود، قبول که داری؟
• یا مثلن می‌توانی روزی سه کیلوگرم غم در درونت بریزی، بعد از یک هفته از حجم غم، باد می‌کنی و در اثر غم‌باد می‌میری. البته این زمان تخمینی است، ممکن است پوست تو قابلیت ارتجاعی بیشتری داشته باشد و یکی دو روز هم بیشتر بتوانی غم‌ها را جا بدهی داخل خودت اما به هر حال پُر می‌شوی و مردنت قطعی است.
• یا مثلن می‌توانی آنقدر به عالم و آدم حسادت کنی که بترکی‌.
• یا می‌توانی آنقدر به دنبال این هدف یا آن هدف بدوی که خون بالا بیاوری.
• یا می‌توانی آنقدر حرص بخوری که اسهال و استفراغ حاد بگیری.

حالا چرا مرگ بدترین روش برای مردن است؟

چون مرگ، مردن را تنزل می‌دهد به یک اتفاق پیش‌پا‌افتاده که انگار در دسترس همه است. انگار که مردن یک چیز راحت و بی‌دردسر است.

آنوقت مردم را هوای مردن با مرگ برمی‌دارد. از فردا همه می‌خواهند مرگ را در آغوش بگیرند. درحالیکه خیلی‌ها برای این مردن دارند جان می‌کنند. سال‌هاست که پیوسته تلاش و ممارست می‌کنند که بمیرند، آنوقت پیش چشمشان می‌بینند که یک نفر با یک مرگ ساده؛ مثلن تصادفی، شب خوابیدن و صبح بیدار نشدنی، کهولت سنی یا همچین چیزهایی می‌میرد و تمام.

دیگر مگر کسی حریفِ توقعات مردم می‌شود؟ خیر.

به نظر من مرگ‌های ساده باید قدغن شوند. کسی نباید مجاز باشد که راحت و بی‌دردسر بمیرد چون در اینصورت حق آن‌هایی که برای مردن جان می‌کنند ضایع می‌شود. اگر هم قرار است کسی با مرگ بمیرد حداقل چیزی به سبک هاراکیری باشد تا شأن و منزلت مردن حفظ شده باشد.

از قدیم گفته‌اند:

«نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود
مرگ آن گرفت جانِ برادر که جان بِکَند»

هر چیزی که روش نوشته

«از اینجا باز شود»

معنیش اینه که

«به هیچ وجه از اینجا باز نمی‌شود. زور زیادی نزنید. این را فقط قرار داده‌ایم که شما را سر کار بگذاریم و به ریش شما بخندیم. حالا بروید قیچی را بیاورید و از یک جای دیگری جر بدهید»

به خدا همه‌ی اینها توی همین جمله مستتره